پیشنهادات محمد خلیلی

موضوع یا مساله اول:

مستندات:

توضیح و تطبیق(متن پیشنهادی):

موضوع یا مساله دوم:

مستندات:

توضیح و تطبیق(متن پیشنهادی):

موضوع یا مساله سوم:

مستندات:

توضیح و تطبیق(متن پیشنهادی):

1-تصور قبلی را از دوست نزدیک و خانواده نمی شود داشت:

لَیْسَ لِلْبَحْرِ جَارٌ وَ لَا لِلْمَلِکِ صَدِیقٌ
لَا مَوَدَّةَ لِمُلُوکٍ
أَقَلُّ النَّاسِ صَدِیقاً الْمَلِکُ

وقتی مسئولیت روی دوشت هست، بخواهی یا نخواهی مهم شده ای. از طریق دوستی ها و منسوب ها به ذهن تو نفوذ می کنند. هر کسی که انگیزه نفوذ دارد، از امریکا بگیر تا فلان دلال که دنبال رانتی است و مثلاً با سه واسطه عمل شما به کار او خواهد آمد. پس به تحلیل ها به دیده شک بنگر؛ م ها را حتماً از یک کانال مخالفش مظنه بزن. در یک کلام، تصورت از هر حرفی این باشد که ممکن است به دنبال منفعتی باشد»؛ و تو منفعت مردم را در نظر بگیر.

مبادا مشاوره دوستان حیطه ای را با استدلال و تمرکز به تو نشان دهد و حیطه ای دیگر را پنهان کند تا ناخودآگاه رانتی به کسی برسد بدون این که شما بدانی.

راهکارش شاید سخت باشد، ولی پیچیده نیست: حرف همه را با پیش فرض وجود چنین احتمالی گوش کن و بعد بر خود حرف قضاوت کن نه به واسطه اعتماد. پیشنهاد نزدیک ترین رفیق یا تحلیل ها و کمک های فامیل و یا . . (خانواده نزدیک را که هرچه بالاتر می روید، بهتر است دورتر نگه دارید).

2-اگر مشکل کسانی را باید پیگیری کنیم، تا حل نشده خود را در معرض همان مشکل قرار دهیم.

معلمان به حقوقشان معترضند؛ یا قراردادی ها رسمیت می خواهند. آمده اند دم مجلس، مشکلشان در حیطه کار مجلس هم هست.

مشکل در سیکل اداری گیر کرده است؟ برای این که مطمئن شویم واقعاً تلاشمان را کرده ایم یا نه یک راه وجود دارد: شما هم همان حقوق را بگیر.

برق در منطقه گرم سیر شما نیست؟ برقت را قطع کن. حداقل سیستم های سرمایشی ات را قطع کن.

چه کسی گفته من که نماینده این مردمم، بیش از این مردم حق استفاده داشته باشم؟ چرا نباید درون مشکلاتشان باشم؟ مشکل وقتی با خود و خانواده ما درگیر شد، تازه تفاوت پیگیری را احساس خواهیم کرد. گویا برای خانواده خود تلاش می کنیم، یا اصلاً برای خودمان.

در مقابل این که به ما بگویند نماینده، این سختی ها را هم باید کشید: وَ لَوْ شِئْتُ لَاهْتَدَیْتُ الطَّرِیقَ إِلَى مُصَفَّى هَذَا الْعَسَلِ وَ لُبَابِ هَذَا الْقَمْحِ وَ نَسَائِجِ هَذَا الْقَزِّإ 3888 وَ لَکِنْ هَیْهَاتَ أَنْ یَغْلِبَنِی هَوَایَ وَ یَقُودَنِی جَشَعِی‏إ 3889 إِلَى تَخَیُّرِ الْأَطْعِمَةِ وَ لَعَلَّ بِالْحِجَازِ أَوْ الْیَمَامَةِ مَنْ لَا طَمَعَ لَهُ فِی الْقُرْصِ‏إ 3890 وَ لَا عَهْدَ لَهُ بِالشِّبَعِ أَوْ أَبِیتَ مِبْطَاناً وَ حَوْلِی بُطُونٌ غَرْثَى‏إ 3891 وَ أَکْبَادٌ حَرَّى‏. أَ أَقْنَعُ مِنْ نَفْسِی بِأَنْ یُقَالَ هَذَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ لَا أُشَارِکُهُمْ فِی مَکَارِهِ الدَّهْرِ أَوْ أَکُونَ أُسْوَةً لَهُمْ فِی جُشُوبَةِإ 3895 الْعَیْش‏؟

هرگز به توان همدردی و سنجش عملکرد خود اعتماد نکنید، وقتی چنین ابزار عالی ای وجود دارد. تفاوت را احساس خواهید کرد.

نه تنها اثرش در پیگیری مؤثر است، که فشار مردمی در حالات بحرانی را هم بر مسئولین کم می کند:

اِنَّ اللَّه تَعَالَی فَرَضَ عَلَی اَئِمَّةِ الْعَدْلِ اَنْ یُقَدِّرُوا اَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ النَّاسِ کَیْلَا یَتَبَیَّغَ بِالْفَقِیرِ فَقْرُهُ
خدای متعال بر رهبرانِ عادل واجب فرموده است که خود را با مردم ناتوان هم سنگ سازند تا فقرِ فقیر او را به هیجان نیاورد که سر از فرمان خدا بردارد خطبه 209(فراز6)

3-با بزرگترین ها باید جلوی چشم مردم درگیر شد:

قالَ مَوْعِدُکُمْ یَوْمُ اِّینَةِ وَ أَنْ یُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى (59)

حضرت موسی ع در همان ابتدای بعثت از فرعون ترسید، ولی با اتکا به وعده یاری الهی(45-46طه) نه تنها ترس را کنار گذاشت، بلکه دعوت خود را مستقیماً خطاب به خود فرعون مطرح کرد. پیشنهاد موعد مبارزه هم از خود حضرت ع بود: در علنی ترین جای ممکن، در ملأ عام! نه به صَرف درگیری و بد و بیراه؛ بلکه به یک محاجه محکم.

طبیعتاً وقتی اعتماد به وعده یاری الهی باشد، زیرکانه ترین کار نیز همین است. دعوت جدید مستقیماً از همان ابتدا به عنوان دشمن تراز برای دستگاه فرعونی درآمد، و شد رهبر تعینی یک جبهه. صداقتش را مردم چطور فهمیدند؟ با همین جرئتی که دست روی نقطه اصلی فساد گذاشت. اسمش چطور تبلیغ شد؟ با تلاش های خود فرعون!

به همین سادگی می شود جبهه تشکیل داد» و بازیگران صحنه را جهت داد. ساده است چون پیچیده نیست، و ساده نیست چون کار سختی است و جرئت می خواهد.

اصلاً در نظام جمهوری اسلامی کسی حق ندارد به نماینده بگوید بالای چشمت ابروست؛ انگار مصونیت دیپلماتیک دارد. به جای تکبر زایی و هزار آفت، از این موقعیت منحصر به فرد در مبارزه علنی با فسادهای بزرگ می شود استفاده کرد. تندروی هم نخواهید کرد اگر به دنبال محاجه محکم عمومی باشید. طرف هم به هرحال مجبور به پاسخگویی خواهد شد، پس باید از  قبل فکر پاسخ هایش را کرده باشید.

جبهه که تشکیل شد دیگر شما درون مردمید؛ چون این مردمند که شما را تنها نخواهند گذاشت. توهم کارشناسی نمی گیرید؛ و بدون هیچ ساختمان و دفتر و دستکی چشمان و دستانتان به اندازه توان مردم گسترده خواهد شد.

فقط شروعش کمی #جگر می خواهد.

4-بودجه ای را که بی واسطه تر خود مردم می دهند؛ بی واسطه تر به خود مردم اختصاص دهیم:

وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیْ‏ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساکینِ وَ ابْنِ السَّبیلِ إِنْ کُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى‏ عَبْدِنا یَوْمَ الْفُرْقانِ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ وَ اللَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ (41)

ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‏ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرى‏ فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساکینِ وَ ابْنِ السَّبیلِ کَیْ لا یَکُونَ دُولَةً بَیْنَ الْأَغْنِیاءِ مِنْکُمْ وَ ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقابِ (7)

خداوند در این آیات جاوید قرآنی، به صورت جاویدان و فراتر از تشخیص های مقطعی ولیّ، با اام قانونی بودجه هایی را برای موارد خاصی از سبیل الله تخصیص داده است. برعکس آیه زکات(60توبه) که از مصارفش مطلق فی سبیل الله» است و ولیّ تشخیص می دهد در چه راهی خرجش کند. در دو آیه فوق، اولین لایه ظاهری معنا لله و للرسول را در طول موارد مصرف بعدی قرار می دهد، یعنی این بودجه خدا و بودجه رسول است که باید تنها در این قالب های مذکور خرج شود.

این نوع قانونگذاری در موارد محدود، اخلاق قانونگذاری به ما می آموزد. چرا با اام قانونی –در موارد معدود که دست و پای دولت را نبندد- از محسّنات این روش استفاده نکنیم؟ تصور کنیم درآمد حذف یارانه ها را با اام قانونی –هر مقدار که بود- مستقیماً به حمایت از ناتوانان در جامعه اختصاص دهیم. یا بودجه های مالیاتی را به صورت خاص برای همین کار بگذاریم. اعتماد و همکاری مردمی بیشتری در افزایش این درآمدها خواهد شد، و موضوع محرومین نیز جایگاه خود را پیدا خواهد کرد.

#محرومین_ را_ به_ بهانه_ کارهای_ بزرگ_و_اصلاح_سیستماتیکِ_ قانون،_ فراموش_ نکنیم.

5-خلق خدا ! هم ناظر است:

درخواست شفافیت رأی نمایندگان زیاد گفته می شود. کاری نداریم انجام می شود یا نه. در هرحال نظارت مردم» و این که چشم های کسانی غیر خدا هم دارند اعمال ما را می بینند و رای های ما را می سنجند همیشه مؤثر است. اصلاً مگر این که رای ما را ببینند وابسته به تصویب شفافیت است؟ رای اگر خراب کننده زندگی مردمانی باشد، سرانجام ممکن است جایی لو برود»: وَ احْذَرْ کُلَّ عَمَلٍ إِذَا سُئِلَ عَنْهُ صَاحِبُهُ أَنْکَرَهُ أَوْ اعْتَذَرَ مِنْهُ وَ لَا تَجْعَلْ عِرْضَکَ غَرَضاً لِنِبَالِ الْقَوْلِ

کاری نکن که از افشایش خجل باشی و نیازمند معذرت خواهی، و آبرویت را در معرض تیرهای حرف و حدیث ها قرار نده. طوری عمل کن که اگر تا پای چوبه دار هم می روی، سربلند بروی و تا دیوار شلیک اعدام هم سینه ات سپر باشد و کارت را با افتخار گردن بگیری.

پس هر جا دستت رفت روی گزینه ای برای انتخاب، یک لحظه به اندازه یک نفس لحظه آخر را تأمل کن. خدا که هیچ، بدان بنده های خدا هم می بینند. آن وقت انتخاب کن.

و چه جالب گفته اند که سرافکندگی م پیش خلق خدایی که رسوایشان شده ای، گاهی سخت تر است از عذاب جهنم.

6-:"سعه صدر در قبال درشت گویی مردم در در دیدار عمومی"

مردم قرار نیست قدرشناس زحمات شبانه روزی شما باشند. دندان لق این طمع را از اول بکَنی راحت تری. یک درشتی از جانب شما را مردم کلیپ می کنند و می گردانند و هزار شب بیداری را یک نفر هم قرار نیست به اشتراک بگذارد. نمی شود روی قدردانی مردم حساب کرد.

قدردانی که هیچ، با مردم اگر تواضع و رحمت پیشه کنی، چه بسا کسانی از مراجعین با تو بداخلاقی کنند. پس باید چه کرد؟ حالا که طمع قدردانی مردمی نیست باید کمی هم ابهت داشت تا مردم حساب کار دستشان بیاید؟

راهی که به ما نشان داده اند نه معامله با مردم، که معامله با خداست. تصور کنید همین تحمل رفتار مردمی خودش به طرز عجیبی کار گشاست؛ شما را نمی دانم ولی این نسخه برای خیلی ها مجرب است:

ثُمَّ احْتَمِلِ الْخُرْقَ(خشونت و تندی) مِنْهُمْ وَ الْعِیَّ(کندی و ناتوانی در گفتار) وَ نَحِّ(دور کن) عَنْهُمُ الضِّیقَ(تنگ خویی، بی حوصلگی)‏ وَ الْأَنَفَ(تکبر) یَبْسُطِ اللَّهُ عَلَیْکَ بِذَلِکَ أَکْنَافَ(جوانب) رَحْمَتِهِ وَ یُوجِبْ لَکَ ثَوَابَ طَاعَتِهِ وَ أَعْطِ مَا أَعْطَیْتَ هَنِیئاً(گوارا) وَ امْنَعْ فِی إِجْمَالٍ(مهربانی) وَ إِعْذَارٍ(نامه 53).

اساساً رابطه با خلق الله و ذکر خیر و آبرو را باید با خدا معامله کرد: وَ قَالَ ع مَنْ أَصْلَحَ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاس. .

7- مردم حوزه انتخابیه تان برای شما مهمتر از جاهای دیگرند؟ طبیعی است.

این که واضح است نباید برای یک مسئول، یک فامیل دوست داشتنی تر از دیگران باشد یا یک دوست یا همشهری. چون این ها هرچند طبیعی» است ولی باید جلوی این طبیعت را گرفت چون بی دلیل است. اما رای دهندگان به ما در حوزه انتخابیه مان چه؟ هوای آنها را بیشتر باید داشته باشیم؟

نکته در آن است که مجلس والی کدام مردم است و رای شما به نفع و ضرر کدام حوزه انتخابیه؟

أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْوَالِیَ إِذَا اخْتَلَفَ هَوَاهُ مَنَعَهُ ذَلِکَ کَثِیراً مِنَ الْعَدْلِ فَلْیَکُنْ أَمْرُ النَّاسِ عِنْدَکَ فِی الْحَقِّ سَوَاءً

مجلس والی همه است و رأیش هم این حوزه و آن حوزه نمی شناسد. پس همه مردم تحت ولایتتت را مساوی بنگر. گوشت همه به یک اندازه زیر چاقوی توست.

7-خفق نعال:

شما احمقید؟ فکر نمی کنم. ولی نه فقط برای احمق ها، بلکه برای هر کسی این راه به سمت هلاکت است:

اشْتَدَدْتُ خَلْفَ‏ 3» أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لِی یَا جُوَیْرِیَةُ إِنَّهُ لَمْ یَهْلِکْ هَؤُلَاءِ الْحَمْقَى إِلَّا بِخَفْقِ النِّعَالِ خَلْفَهُمْ
امام صادق ع: إِیَّاکُمْ وَ هَؤُلَاءِ الرُّؤَسَاءَ الَّذِینَ یَتَرَأَّسُونَ فَوَ اللَّهِ مَا خَفَقَتِ النِّعَالُ خَلْفَ الرَّجُلِ إِلَّا هَلَکَ وَ أَهْلَکَ.
خَرَجَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ هُوَ رَاکِبٌ فَمَشَوْا مَعَهُ فَقَالَ أَ لَکُمْ حَاجَةٌ فَقَالُوا لَا وَ لَکِنَّا نُحِبُّ أَنْ نَمْشِیَ مَعَکَ فَقَالَ لَهُمُ انْصَرِفُوا فَإِنَّ مَشْیَ الْمَاشِی مَعَ الرَّاکِبِ مَفْسَدَةٌ لِلرَّاکِبِ وَ مَذَلَّةٌ لِلْمَاشِی. [قَالَ وَ رَکِبَ مَرَّةً أُخْرَى فَمَشَوْا خَلْفَهُ فَقَالَ انْصَرِفُوا فَإِنَّ خَفْقَ النِّعَالِ خَلْفَ أَعْقَابِ الرِّجَالِ مَفْسَدَةٌ لِقُلُوبِ النَّوْکَى(: حمقی)]

سنجش تکبر شاید سخت باشد و نشانه های مسیر تدریجی هلاکت مبهم بنماید. ولی بعضی از این نشانه ها واضح است: اجازه ندهید کسی بیخود دنبالتان راه بیافتد. چه در حوزه انتخابیه و چه در بیرون آن. که اگر این شد صحبت از این که من هلاک نمی شوم و ظرفیتم بالاست و به فکر مردمم و وظیفه و. چِرت خواهد بود.